Upływa szybko życie…
Przypominać – nie zapominać!
Władysław Midowicz
„Współczesnemu Australijczykowi pozostało po pradziadach upodobanie do wędzenia się przy ogniu i gotowanie na nim herbaty w kociołku, nawet gdy obok stoi współczesna przyczepa samochodowa z kuchenką gazową”. Cytat za Władysławem Midowiczem; Źródło: Australia drzemie za siedmioma morzami, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 1996, s. 23
Władysław Midowicz to wybitna postać, jeden z takich ludzi, którzy swoją biografią z powodzeniem mogliby obdarować kilka osób: geograf, meteorolog, turysta, taternik, narciarz wysokogórski, działacz turystyczny i narciarski, autor przewodników po Beskidach i Tatrach wylicza wiceprezes OM PTTK w Wieliczce Bogdan Śmigielski. – Nie można było dopuścić do tego, by jego grób został zapomniany. Choć tak się zdarzyło, że spoczął on daleko od swoich ukochanych gór, przecież są tutaj ludzie, którzy kochają je tak jak on i w jakiś sposób kontynuują jego dzieło i pasje. To dlatego z zarządem OM PTTK postanowiliśmy zadbać o miejsce jego spoczynku…
Władysław Midowicz urodził się na południowo-wschodnich kresach Rzeczypospolitej 28 maja 1907 r. w Mikulczynie, zm. 11 lutego 1993 w Wieliczce – polski geograf i meteorolog działacz turystyczny i krajozanawczy, z zamiłowania turysta górski. Wraz z rodzicami, pracującymi na kolei, wielokrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Uczył się w Hodyńkowcach, Stanisławowie, Wadowicach i ponownie w Stanisławowie.
W okresie wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918–1919 Władysław Midowicz znalazł się we Lwowie, gdzie brał udział w obronie miasta.
W roku 1925 r. ukończył Gimnazjum Realne im. A. Asnyka w Białej (obecnie część Bielska-Białej) i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po roku przeniósł się do Państwowej Akademii Handlowej we Lwowie. Po jej ukończeniu powrócił na Uniwersytet Jagielloński, ale na Wydział Geograficzny. W roku 1936 otrzymał stopień magistra w zakresie geografii ze specjalizacją w meteorologii i klimatologii.
Równolegle ze studiami i pracą naukową działał w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim. M.in. w latach 1925–1926 wyznakował wszystkie polskie szlaki turystyczne w rejonie Babiej Góry, w tym jeden z nielicznych w Beskidach odcinek o charakterze wysokogórskim – tzw. Perć Akademików na Diablak. W rejonie Babiej Góry znany był z tzw. „wojny na pędzle” w ramach której walczył ze znakami niemieckiej organizacji turystycznej Beskidenverein.
W 1927 r. został członkiem Oddziału Krakowskiego PTT i jeszcze w tym samym roku objął funkcję bibliotekarza Biblioteki Górskiej Towarzystwa w Krakowie, którą pełnił do roku 1930. W 1928 r. reaktywował Koło Akademickie przy Oddziale Krakowskim PTT, które w roku 1930 przekształcił w pierwszy Akademicki Oddział PTT, z Midowiczem jako prezesem.
Publikował nowele, opowiadania oraz artykuły naukowe i krajoznawcze. Między innymi w 1928 r. na łamach „Ochrony Przyrody” przedstawił projekt utworzenia parku narodowego na Babiej Górze. W 1930 r. opublikował wydaną przez Oddział Babiogórski PTT monografię turystyczną Babiej Góry.
26 października 1931 roku Władysław Midowicz ożenił się z Antoniną Ćwiek. 11 maja 1933 roku urodził się mu syn Jacek. W latach 1932–1937 był gospodarzem schroniska na Makowych Szczawinach. W latach 1937–1939 pełnił funkcję kierownika jednego z dwóch najnowocześniejszych w Europie obserwatoriów astronomicznych – Obserwatorium Astronomiczno-Meteorologicznego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego na Popie Iwanie w Czarnochorze. 18 września 1939 roku w obliczu agresji sowieckiej z polecenia polskich władz opuścił placówkę i udał się na Węgry.
W latach wojny służył jako meteorolog w polskich i brytyjskich bazach lotniczych. W 1944 r. otrzymał stopień kapitana. Od 1948 r. pracował w Singapurze, w brytyjskiej służbie meteorologicznej Dalekiego Wschodu. W 1958 r. zamieszkał wraz z rodziną w Adelaide w południowej Australii, gdzie pracował jako nauczyciel geografii w Unley High School.
Wolny czas spędzał wędrując po australijskim interiorze i Górach Flindersa, gdzie uczestniczył w znakowaniu pierwszych szlaków turystycznych. W tych latach dokonał też jako pierwszy Polak wejścia na Kinabalu (4095 m n.p.m. najwyższy szczyt Borneo.
18 stycznia 1967 roku wrócił wraz z żoną do Polski.
W latach 1967–1973 pełnił funkcję społecznego opiekuna sieci znakowanych szlaków Tatr Polskich. Publikował przewodniki turystyczne a także liczne artykuły naukowe i krajoznawcze, materiały przewodnickie, nowele i opowiadania wspomnieniowe o tematyce górskiej (m.in. w „Wierchach” i wewnętrznych biuletynach Studenckich Kół Przewodnickich. Prowadził działalność szkoleniową w środowiskach przewodników górskich.
Pod koniec życia zamieszkał w Wieliczce. Tutaj zmarł 11 lutego 1993 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Dla NASZE PISMO – NASZE I POLSKIE W SŁUŻBIE OJCZYZNY I POLONII /dwumiesięcznik/ przekazał w 2018 roku Ś+P Stanisław Wargin z Queensland
Opracował i ilustracje dodał Admin/ Źródła m.in.: Człowiek Gór -Karpaccy.pl/ Wikipedia.
#########################
