Józef Haller, bohater narodowego odrodzenia Polski

Autor: Ewa Michałowska -Walkiewicz

Ojciec Błękitnej Armii

Józef Haller von Hallenburg, przyszedł na świat dnia 13 sierpnia 1873 roku w Jurczycach. Zmarł on w dniu 4 czerwca 1960 roku w Londynie. Był to Generał Broni Wojska Polskiego oraz Naczelny Dowódca wszystkich Wojsk Polskich.

Był komendantem Legionów

Od dnia 4 października 1918 roku, Józef Haller był komendantem Legionów Polskich. Był on także ministrem bez teki w drugim rządzie Władysława Sikorskiego. Gdy wybuchła wojna polsko -bolszewicka w roku 1920, był on dowódcą Frontu Północnego. Józef Haller jako wybitny znawca sztuki wojennej, pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Armii Ochotniczej Polskiej. Na uwagę też zasługuje fakt, iż był on też Prezesem Rady Naczelnej Stronnictwa Pracy. Należy także podkreślić, że był on Komendantem Polowych Drużyn Sokolich. Z biegiem lat, dostąpił on funkcji przewodniczącego ZHP oraz prezesa Komitetu PCK. Jako wybitny działacz polityczny i społeczny, został kawalerem Orderów Orła Białego i Virtuti Militari.

Pochodzenie generała Hallera

Urodził się w majątku Jurczyce, znajdującym się pod Krakowem. Jako trzecie z kolei dziecko arystokraty-ziemianina Henryka i Olgi z domu Tretter. Do dziewiątego roku życia, mały Józef wychowywał się wraz z licznym rodzeństwem we Lwowie. Należał obok innych członków rodziny do Sodalicji Mariańskiej. Wielki wpływ na osobowość późniejszego generała Hallera, wywarła atmosfera patriotyzmu i głębokiej religijności rodzinnego domu. Wartości, które go ukształtowały, określiły w pełni jego późniejszą działalność na rzecz Ojczyzny. Ojciec Hallera, pan Henryk brał udział w powstaniu styczniowym w roku 1863. Zaś dziadek Józefa, ze strony matki był kapitanem Wojska Polskiego w dobie powstania listopadowego i kawalerem Orderu Virtuti Militari. Po ukończeniu studiów, Józef Haller został mianowany w dniu 18 lipca 1895 roku, na stopień podporucznika i rozpoczął służbę w 11 Pułku Artylerii Polowej we Lwowie.

I wojna światowa

Wybuch wojny stał się sygnałem do mobilizacji członków wszystkich polskich paramilitarnych organizacji patriotycznych. Dnia 27 sierpnia 1914 roku, został wydany specjalny rozkaz formowania z Legionów Polskich tak zwanego Legionu Wschodniego. Józef Haller, był głównym organizatorem tej formacji powstającej z połączenia Drużyn Polowych. Józef Haller objął dowództwo nad żołnierzami, którzy chcieli kontynuować walkę z Rosją w Legionach Polskich. Po przeformowaniu, a przede wszystkim po uzupełnieniu szeregów nowymi ochotnikami, Haller objął stanowisko dowódcy 3 Pułku Legionów. W tym czasie awansowany został do stopnia podpułkownika. W dniu 30 września 1914 roku, wyruszył on wraz ze swą jednostką z Krakowa do Karpat. W niezwykle trudnych warunkach terenowych i klimatycznych Brygada Józefa Hallera, wspomagała obronę przełęczy karpackich i broniła wojskom rosyjskim dostępu na Węgry. W dniu 15 lutego 1918 roku, otrzymał on przydział na dowódcę nowo sformowanej 5 Dywizji Strzelców Polskich. Dwa miesiące później, otrzymał nominację na stopień generała.

Rok 1918

Józef Haller w Paryżu, powołał do istnienia Błękitną Armię walczącą o wolność Polski. Zakończenie wojny nie przerwało rozbudowy tej armii, zwanej zwyczajowo „Armią Hallerczyków”. Jej liczebność wynosiła ostatecznie 68 tysięcy polskich żołnierzy. Uzbrojona ona została w całości przez Francję, a dzięki regularnym ćwiczeniom taktycznym osiągnęła wysoką sprawność bojową. Pierwszy pociąg transportujący oddziały Hallerczyków do Polski, przekroczył granicę w nocy z 19 na 20 kwietnia 1919 roku. Józef Haller wysłał z Leszna Wielkopolskiego depeszę do Józefa Piłsudskiego informującą go o tym fakcie.

Rok 1920

W czasie Bitwy Warszawskiej, Józef Haller dowodził Frontem Zachodnim. Wchodził też w skład Rady Obrony Państwa. Po wybuchu II wojny światowej, przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie oddał się do dyspozycji tworzącego się rządu generała Władysława Sikorskiego. Józef Haller przewodniczył tam Międzyministerialnej Komisji Rejestracyjnej. W pierwszych dniach listopada 1939 roku, wszedł w skład rządu jako minister bez teki. Na przełomie lat 1939–1940 odbył kolejną podróż do Ameryki, tym razem aby zachęcić POLONIĘ, do wstępowania do tworzącego się we Francji Wojska Polskiego. Po upadku Francji w roku 1940, przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam w latach 1940–1943 pełnił funkcję Ministra Oświaty w Polskim rządzie na Uchodźstwie.

Ewa Michałowska -Walkiewicz

Dziękujemy Pani Ewie / Ilustracje dodał ADMIN

##################### np. pl #####################