POZWÓLMY DZIECIOM I WNUKOM SPEŁNIAĆ SWOJE MARZENIA!

admin | 2023-08-07 | POLSKA-POLONIA | Brak komentarzy | Czytano: [285]

/Ellie – Anna, czyli „MAŁY PIKUŚ”/

AUTOR ANTONI TUNKIEWICZ

Ellie – Anna mieszka w Adelajdzie, jest aktualnie uczennicą 3 klasy szkoły podstawowej. Uczy się dobrze. W domu czyta po polsku i po angielsku. Uczy się też języka japońskiego. W każdy piątek uczęszcza na zajęcia języka polskiego, do Szkoły Polskiej im. Adama Mickiewicza, znajdującej się w Domu Mikołaja Kopernika.

Jej zamiłowaniem jest wycinanie z papieru różnych elementów i pomaganie mamie w kuchni. Sama wymyśla i wykonuje różne desery i ciastka. Piecze lub gotuje pod okiem rodziców. Lubi bawić się z dziećmi i opiekować się młodszymi od siebie.

Chciałbym przedstawić dwa wydarzenia Ellie-Anny na podstawie spotkania internetowego /Skype/ ze mną.

PIERWSZE:

Ellie – Anna wraz z polską klasą ma wziąć udział na spotkaniu z okazji 50-lecia Domu Mikołaja Kopernika /25.02.2023r./. Na spotkaniu udział brała: Polonia Polska /z różnych organizacji polonijnych/, a także duchowieństwo i władze Południowej Australii. W ramach uczestnictwa na uroczystości dzieci przygotowały swój występ.

W pierwszej wersji Ellie-Anna miała mówić wiersz „Kto Ty jesteś?” – Władysława Bełzy. Dziewczynka się nauczyła na pamięć, ale w trakcie przygotowania miała różne małe problemy. Mama Agata powiedziała do niej: Ellie-Anno musisz lepiej się przyłożyć do tego pięknego wiersza, gdyż na spotkaniu będzie dużo ludzi”. Ona odpowiedziała: „Mamo, ja ten wiersz najpierw powiem dziadkowi. Jeżeli on zaakceptuje, to dla mnie występ przed tym gronem będzie – mały pikuś”! I tak wówczas została: Małym Pikusiem! Jednak z czasem Pani Wychowawczyni /Pani Jolanta/. Zmieniła system występu. Ten wiersz miała mówić cała klasa z podziałem na role. Chociaż w wierszu „Kto Ty jesteś” ona prowadziła, a klasa odpowiadała. „Mały Pikuś” – chyba się zdenerwowała i poprosiła Panią o danie jej innego wiersza, żeby ona powiedziała lub przeczytała indywidualnie. I tak się stało … była zadowolona z decyzji Pani i swój wiersz przeczytała … Dobrze, że nasze dzieci na obczyźnie są tak odważne i chcą się uczyć języka polskiego … i w nim rozmawiać między sobą – Polakami!

DRUGIE

W Firmie – UNITING S. A. WEST LSAKES – jest liczna grupa rezydentów, w podeszłym wieku. Ellie-Anna, której mama tam pracuje, wiele na ich temat słyszała. W maju postanowiła dla przebywających tam ludzi starszych wykonać ciasteczka wg własnego pomysłu. Jednak się dowiedziała, że w tym ośrodku – nie można podawać potraw, które nie są zgodne z zaleceniem lekarzy /szczególnie na stan zdrowia i należne indywidualne diety/, ponadto należy mieć zgodę szefostwa firmy – na udział w takim przedsięwzięciu, a najważniejsza sprawa – Ellie-Anna powinna mieć badania lekarskie, tak jak każdy pracownik firmy. I co ciekawe? Ellie-Anna za przyzwoleniem rodziców wykonała badania, dowiedziała się jakie może wykonać ciasteczka /oczywiście na terenie ośrodka/ i za zgodą Szefa – Menagera Ośrodka /Pan Travis JENKINS/ w dniu 19.07.2023 r. Ellie-Anna upiekła kruche ciasteczka /używając 2 rodzajów mąki, cukier, mleko, masło, itp./.

Mama Ellie-Anny znowu mówi do córki: „Rezydenci to bardzo wiekowi ludzie, niektórzy tylko są na wózkach inwalidzkich, inni tylko leżą, ba nawet nie rozmawiają”. Czy sobie poradzisz. Dziewczynka odpowiada: „Mamo, jeżeli są oni w wieku moje babci Ali – to nie będzie tak źle. Poradzę sobie. I poradziła!

„Produkcję ciasteczek” przedstawiam za pomocą zdjęć.

Zdjęcia wykonała siostra Ellie-Anny Maya /8 – klasa/ – również serdecznie dziękuję. Kilka lat temu Maya powiedziała do swojej przyjaciółki Polki. Jeżeli nie będziesz rozmawiała po polsku … nie będziemy się spotykać!!!

Na tej podstawie mam nadzieję, że z dziećmi polskimi możemy rozmawiać /może w większości w języku rodzinnym/. Jednak wszystko to zależy od rodziców, ich wymagalności, patriotyzmu, itp. Powiem to na swoim przykładzie, gdyby Ojciec nie nakazywał pisać i czytać /z książeczki do nabożeństwa – która była jedyna we wsi syberyjskiej n/Angarą/ – to po powrocie do Polski po 7 latach – miałbym problemy z nauką. Uczmy się – mamy całkiem inne uwarunkowania. Wówczas byłem dzieckiem niewolników! Dzisiaj nasze dzieci i wnuki są wolnymi obywatelami – bez względu, gdzie mieszkają.