INKA

Szanowna Pani Jolanto! Z wielką przyjemnością otwieram tę stronę i czytan Pani artykuły. Wszystkie są tak ważne i wymowne, ale czyta się te słowa z wielką przyjemnością. Ten o Ince Bohaterce czytałem kilka razy. Pomniki Inki znajdują się w kilku miastach. Niestety w Polsce są też ludzie o mentalności dawnych UBeków, którzy niszcżą tą piękną postać albo nie dopuszczają do nazwania ulic jej imieniem.
Tak było w Warszawie i Krakowie. Ale pamięć o Ince nigdy już nie zaginie. Samo słowo INKA ma uniwersalne przesłanie. Pomimo młodego wieku , że nie mogąc wykrzyczeć przed całą Polską, Europą a nawet światem prawdy o mordercach napisała słowa zawsze wieczne do swojej babci, niech chociaż babcia wie prawdę o swojej wnuczce.
Dziękuję i załączam pozdrowienia
Stanisław Bogucki

@ OTRZYMALIŚMY:
Artykuł jest bardzo dobry, ale nasza wiedza o Ince będzie ciągle skrócona jeśli nie dotrzemy do głębszych publikacji, które są już dostępne każdemu kto się chce tym tematem zainteresować, bo Inka i Selmanowicz byli zabici po raz drugi…i ciągle są torturowani przez media w tym internetowe.
Jakby mało było tego, że zamordowano, Inkę i Zagończyka ich pamięć była bezczeszczona przez całe lata w peerelowskich publikacjach, gdzie przedstawiano ich jako pospolitych bandytów. Dotyczyło to zresztą wszystkich żołnierzy „Łupaszki” – jeszcze na początku minionej dekady!
W wydanej w 1969 r. w Gdańsku propagandowej książce Jana Bobczenki (byłego szefa UBP w Kościerzynie) i miejscowego dziennikarza Rajmunda Bolduana „Front bez okopów’, że „Inka” uczestniczyła w egzekucji funkcjonariuszy UB w Starej Kiszewie. Ma „sadystyczny uśmiech”, jest „krępa”, „kruczoczarna” i ma „szramę” na policzku. W jej ręce błyszczy „czarna, oksydowana stal rewolweru” (s. 189). Cała scena została wyssana z palca, w rzeczywistości bowiem „Inka” była szczupłą, zgrabną szatynką, nie miała żadnej „szramy” i do nikogo nie strzelała…
Ksiązki tych dwóch typów: Jana Bobczenki i Rajmunda Bolduana, ciągle są w sprzedaży i reklamowane w internecie. Lewica i dziennikarki z ONETU, doszukują się plam w życiorysie Inki – tak, jakby ten życiorys był długi, kręty i powikłany – a przecież zginęła jako nastolatka!
Wstrząsające i jedyne w swoim rodzaju wspomnienia ks. Mariana Prusaka spowiednika Inki i Zagończyka mogą stanowić swoistą kontynuację w/w opowieści o tajemnicach kazamatów przy Kurkowej („Biuletyn IPN” nr 2 i 3). Ksiądz, Autor, uczestnik powstania warszawskiego, w 1949 r. sam trafił do więzienia, oskarżony o szpiegostwo. Skazany na 6 lat, odsiedział 3,5 roku. Mówił, że dożył tak sędziwego wieku po to, by opowiedzieć nam o śmierci „Inki” („Pan Bóg tak chciał…”). Polecam tą lekturę czytelnikom, którzy zechcą wiedzieć więcej o Ince i kawalerze Krzyża Walecznych Feliksie Selmanowiczu.
Krzysztof Zawoja

@ Otrzymaliśmy:
Gdzie są dzisiaj takie Kobiety, które potrafią powstrzymać agresję zła, jakie zalewa Polskę? Gdzie są dzisiaj Inki? Gdzie są wzory do naśladowania? Czy znajdziemy je w Hymnie Leminga jaką jest Maria Peszek spiewająca lansowaną przez radiową Trójkę, piosenkę że nie odda Polsce „ani kropli krwi”, a tysiące fanów z rykiem powtarza ten refren. Czy znajdziemy jakiekolwiek wzory do naśladowania w twórczości Noblistki Tokarczuk której gratulują Prezydent, rząd i tysiące Polaków, którzy widzieli tylko okładki jej książek i niczego z tego nie zrozumieli. Nie znajdziemy przecież „Inek” w „Tańcu z gwiazdami”! (…)
POLSKO „Pawiem narodów byłaś i papugą”. „A teraz jesteś służebnicą cudzą” pisał Juliusz Słowacki i nie mylił się nawet o jedną literę…! (…)
„Kobiety samą swoją obecnością w oddziałach Wyklętych potrafiły pohamować agresję innych żołnierzy. Podam przykład z życia ‚>Inki<: Podczas jednej z akcji został ranny jej dowódca, ppor. Zdzisław Badocha ''Żelazny''. Partyzanci z chęci odwetu pewnie gotowi byli rozstrzelać wszystkich wziętych do niewoli komunistycznych jeńców.. Ale to właśnie obecność Siedzikówny sprawiła, że oni tego nie zrobili. A na odchodnym ''Inka'' rannym wrogom zostawiła jeszcze opatrunki. To był taki bardzo opiekuńczy, kobiecy odruch – pisze w swojej książce pt. „Dziewczyny Wyklęte” historyk Szymon Nowak. Z jego badań wynika, że w stalinowskich więzieniach Kobiety Wyklęte często miały nawet ciężej niż mężczyźni. Niedawno kupiłem tę ksiązkę i czytam od „deski do deski” i polecam też czytającym tę stronę. (…)
Stanisław Żurek.
Tarnów

Kolorowa Hołota! Jakie władze Gdańska taki szacunek dla bohaterów!
Festiwal Kolorów 2021 przeszkodził w obchodach rocznicowych przy grobach „Inki” i „Zagończyka” w Gdańsku. Miejska impreza muzyczna na Placu Zebrań Ludowych utrudniała wysłuchanie historii o Danucie Siedzikównej i Feliksie Selmanowiczu – informuje Radio Gdańsk.

Poczytaj sobie ministerko Nowacka i twoi towarzysze, niegodni nawet wypowiedzieć to bohaterskie imię “Inka”. 3 sierpnia 1946 r., Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku z przewodniczącym składu sędziowskiego majorem tchórzem Adamem Gajewskim (oraz kpr. Wacław Machola i kpt. Kazimierz Nizio-Narski.)  wydał dwukrotny wyrok śmierci na niespełna 18-letnią Danutę Siedzikównę, pseudonim „Inka”, sanitariuszkę 5 Wileńskiej Brygady AK. Oskarżał prokurator Wacław Krzyżanowski –
.Siedzikównę zabił 28 sierpnia 1946 r. o godz. 6.15 strzałem w głowę dowódca plutonu egzekucyjnego z KBW  podporucznik Franciszek Sawicki, który był dowódcą plutony egzekucyjnego
Wcześniejsza egzekucja z udziałem żołnierzy się nie udała; żaden nie chciał zabić „Inki”, choć strzelali z odległości trzech kroków. Wiedzieli, że Inka zachowała się tak jak napisała do babci. Czy ty to rozmiesz, Nowacka i twoi towarzysze, skazując Inkę na zapomnienie. „Inka” gardziła takimi podłymi osobnikami I nawet nie podpisała prośby o skorzystanie z prawa łaski. Wolała zginąć z okrzykiem „Niech żyje Polska”. To dzięki takim bohaterom istnieje jeszcze Polska i ty też istniejesz Nowacka.
Krzysztof